Kijk eens naar deze foto’s van jonge vrouwen in een landelijke kwaliteitskrant.Kijk naar de vrouwen zelf, naar hun oogopslag, hun pose, hun kleding, hun omgeving. Bedenk eens welke twee krantenartikelen bij deze foto’s zouden passen. Laten we er multiple choice van maken. Hieronder een lijst met mogelijke artikelen:
- Interview met alleenstaande moeder met jonge kinderen over het leven na het huwelijk
- Presentatie van een boek over de irrationaliteit van onze beslissingen
- Waarom zou een professor altijd een saaie man moeten zijn?
- Interview met een internist-gerontoloog over de mogelijkheden tot het uitstellen van ouderdom.
- Past een diep decolleté in een overwegend allochtone wijk?
- Waarom er meer jonge vrouwen in Nederlandse directiekamers moeten komen.
Ik gaf het natuurlijk al een beetje weg; het is niet wat je in eerste instantie denkt. In dit geval staan er twee hoogleraren op de foto. De linker is Noreena Hertz, een Britse hoogleraar economie en voormalig ideologe van de antiglobalisten; de rechter is Andrea Maier, hoogleraar ouderengeneeskunde aan het VU Medisch Centrum. Noreena schreef een spraakmakend boek over de irrationaliteit van de menselijke beslissing, Andrea is verantwoordelijk voor baanbrekend onderzoek op het gebied van ouderdom.
Het zijn intelligente, doortastende, hardwerkende, charismatische vrouwen die op jonge leeftijd al veel bereikt hebben. Mogen ze er dan niet zo uitzien? Gelukkig is de tijd voorbij dat je ‘all that and brains too’ kreeg te horen als je er aantrekkelijk uitzag én een verantwoordelijke functie bekleedde. Dat is zéker mijn punt niet, want ik ben sterk vóór een grotere vertegenwoordiging van vrouwen in de bepalende functies in onze maatschappij. Ik denk dat de maatschappij daar beter van wordt. Waarvan acte.
Mijn punt is dat van niet passende beeldtaal, namelijk dat de boodschap van de foto’s niet goed past bij de inhoud van de artikelen waarbij ze geplaatst zijn. De nadruk ligt in de foto’s op de vrouwelijkheid van de professoren, terwijl die niets, maar dan ook niets met de inhoud van de krantenartikelen te maken heeft. De lezer wordt op het verkeerde been gezet. Had een foto geplaatst, denk ik dan, van de arts in gesprek met een van haar patiënten, van de econome die een zaal toespreekt of boeken signeert. Dat had de boodschap versterkt.
Mijn vraag is waarom deze keuze is gemaakt. Omdat het bij twee verschillende artikelen op verschillende tijden is gebeurd, kan het wijzen op beleid van de beeldredactie, maar zeker weten doe ik dat niet. Ik hou het vanaf nu bij.
Senger Communicatie 